Informatieveiligheid, een "Blue or Red Pill" moment.

Sinds de jaren negentig zijn overheden systematisch bezig spyware te ontwikkelen die de volgende kenmerken heeft.
- vrijwel ondetecteerbaar voor gewone burgers
- gebruik makend van nog niet gepubliceerde kwetsbaarheden in bestaande operating systemen en software
- in staat al onze met internet verbonden apparatuur te bedienen, gegevens op te slaan etc.

Stuxnet was het eerste grote verhaal op spyware gebied. Als je daar over leest en extrapoleert dat naar het heden dan slaat de angst je om het hart. Regin bevestigt dat overheden beschikken over spyware met genoemde mogelijkheden en daar ook in ruime mate gebruik van maken. Wat kun je daar als individuele burger aan doen ?  Niets ? Of zijn er mogelijkheden om je hieraan te ontrekken zonder dat je moet leven als een kluizenaar zonder internet, Netflix, Google+, Facebook, Twitter etc.
We kunnen de blauwe pil nemen, ons zelf in slaap sussen met de gedachte dat we toch niets te verbergen hebben en overheden nu en in de toekomst altijd te vertrouwen zijn.
Of we nemen de rode pil, we beklimmen de spreekwoordelijke barricade en komen in actie. De vraag is dan wel hoe ? Voor me zelf heb ik beide pillen nog op tafel liggen.

Opvallend vind ik dat politiek zich vooral richt op incidenten rondom informatieveiligheid. Een datalek, een kwetsbaarheid in een systeem en dergelijke. De fundamentele vraag wat genoemde toegenomen mogelijkheden betekenen voor de overheid en haar relatie met de burger worden nauwelijks geadresseerd. Het is ook een lastige discussie omdat de overheid altijd tegelijk twee rollen vervult. Ze beschermt haar onderdanen tegen dreigingen van binnenuit en van buitenaf, controleert en handhaaft wet- en regelgeving. Anderzijds moet ze grondrechten en persoonlijke levenssfeer van burgers beschermen. Je kunt je afvragen of de "checks and balances" op dit vlak nog in voldoende mate aanwezig zijn.


(gebruikte foto: W. Carter, uit dit wikipedia artikel: http://en.wikipedia.org/wiki/Red_pill_and_blue_pill  )